Afwijzing

Hoe moet je omgaan met iemand die je (onbewust) verdrietig maakt.
Verdrietig door iets te zeggen wat waarschijnlijk niet zo bedoeld is.
Waarschijnlijk, ik weet het dus niet zeker.
Het komt te dichtbij om hierover in details te treden, deze blog is nl anoniem, niet alleen de schrijver maar ook de eventuele betrokkenen.

Maar waarom is mijn gevoel verdrietig?
Het raakt me omdat het via mijn dochter is gegaan, er is iets tegen mijn dochter gezegd wat op mijn betrekking had.
Aangezien het om mijn gevoel gaat en niet om mijn mening is er wat moeilijker om over te praten.
Want ja hoe ga je als man om met een gevoel dat iemand anders je niet mag, althans zo komt dat over.

Maar waarom doet dit dan pijn?
Vroeger voelde ik me vaak alleen en afgewezen, ik denk ook dan wel dat elke afwijzing daardoor zeer bij mij doet.
Vooral als het via mijn dochter gaat, aangezien een dan nog gevoeliger snaar wordt geraakt.

Maar ik moet niet vergeten dat Jezus mij nooit alleen laat en mij nooit heeft afgewezen.
Jezus zal mij nooit afwijzen, de pijn van afwijzing komt dus niet van Jezus.

Als christenen behoren we elkaars broers en zussen te zijn.
Eigenlijk wordt dus mijn vriendschappelijke broeder/zuster liefde afgewezen, ik wordt dus niet toegelaten als broer.
Heb ik een of meerdere fouten naar hem gemaakt? Maar als broer in Christus mag je toch fouten maken?

We zijn allemaal een onderdeel van het lichaam van Christus, we hebben elkaar dan toch altijd nodig? 
We kunnen dan toch niet zeggen: "ik mag jou niet" terwijl je elkaar nog geeneens echt kent.

Maar.... is mijn beeld van afwijzing niet gekleurd of vertroebeld? Aangezien ik door mijn eigen broers ben afgewezen en mijn vrouw door haar zus.

Jezus..... Is deze afwijzing vergelijkbaar of.............

Jezus wat zou U doen?