God in een concentratiekamp

Ik vind onderstaande verhaal zo inspirerend en mooi, dat ik deze op mijn blog wil delen, ook om zelf er bij stil te kunnen blijven staan.

Overgenomen uit: http://www.ikzoekgod.nl/2014/08/god-een-concentratiekamp/

Waar was God in Auschwitz? Waarom doet Hij niets aan de terreur van IS, raketbeschietingen in Israël en Gaza, de burgeroorlog in Syrië? Vandaag heb ik een verhaal gehoord  over iemand die Gods liefde ervoer. Zelfs in de hel van een concentratiekamp.

 

Verrassingen

Van te voren dacht ik nog dat ik niet hoefde te reserveren. Wie is er nu geïnteresseerd in het huis van een eenvoudige christenvrouw die al meer dan 30 jaar geleden overleden is? En zéker in dit hondenweer? Maar het grote aantal paraplu’s voor het herenhuis in Haarlem verbaasde me.  De volgende verrassing was de leeftijd van de gids: een gepassioneerde twintiger nodigde ons joviaal naar binnen. Al gauw begreep ik waaròm nog steeds zoveel mensen wereldwijd, jong en oud, geraakt worden door het levensverhaal van Corrie ten Boom (1892-1983).

Onderduikadres

Voor de Tweede Wereldoorlog uitbrak, werd er elke week aan de Barteljorisstraat door de christelijke horlogemakersfamilie Ten Boom voor het Joodse volk gebeden. Toen Joden niet veilig waren onder de Duitse bezetters, bouwden ze in hun huis een verborgen schuilplaats. Zo’n  80 (Joodse) onderduikers werden zo gered.

 

Verraden

Op 28 februari 1944 werd de familie echter verraden door een NSB-er. Corrie, haar oudere zus Betsie en hun bejaarde vader werden opgepakt. Vader overleed acht dagen na zijn arrestatie, de beide zussen werden overgebracht naar het Duitse concentratiekamp Ravensbrück. Betsie overleed daar op 14 december 1944. Corrie overleefde deze  hel wel. Na de oorlog heeft ze in meer dan zestig landen verteld over hoe God toch aanwezig was in de krochten van haat en dood.

Vlooien

Corrie trok zich op aan het geloofsvertrouwen van haar oudere zus. Er waren volgens Betsie geen problemen voor God, alleen maar plannen. Zo dankte ze bijvoorbeeld voor de vlooien in hun barak. Voor Corrie ging dit veel te ver. Later bleek dat de Duitse soldaten juist hun barak niet controleerden vanwege de aanwezigheid van die vlooien. Daardoor konden Betsie en Corrie elke dag ongestoord de andere vrouwen bemoedigen met bijbelstudie en gebed.

Liefde

Haat beantwoordde Betsie met liefde. Toen ze op een dag in elkaar geramd werd door een kampbeul, wilde Corrie de bewaakster te lijf gaan. Maar Betsie hield haar tegen: ‘Jezus leert ons om onze vijanden lief te hebben.’ Corrie zag hoe Betsie er zo voor zorgde dat ze de waarschuwing van hun vader ter harte nam: als je het zaadje van haat toelaat in je leven, groeit die uiteindelijk uit tot een plant die heel je hart verbittert.

Oog in oog met de beul

Na haar bevrijding trok Corrie ten Boom de hele wereld over met dit verhaal:  je kunt niet genezen zonder te vergeven. Het bleef niet bij deze mooie woorden. Na een lezing stond ze oog in oog stond met haar vroegere kampbeul uit Ravensbrück, die haar om vergeving vroeg. Golven van pijn, woede en haat overspoelden haar. Dit kon ze niet… In een schietgebed beleed ze dit eerlijk tegenover God. Tegelijkertijd wist ze dat Jezus ook voor zijn wandaden gestorven was. Smekend om Gods kracht stak ze haar trillende hand uit. Warmte stroomde van boven naar beneden door haar arm. Zo voelde ze letterlijk dat Jezus’ liefde ook uitging naar hem.

Haar geheim?

Wat was nu het geheim van deze vrouw? Waarom ervoer zij God wèl in de hel van een concentratiekamp? Een precies antwoord heb ik niet. Wel een verlangen: ik wil ook dat deze God zo echt in mijn leven aanwezig is. Ook in mijn conflicten. Ik vermoed dat ik daar zelf ook iets aan kan doen: Zijn vergeving alle ruimte geven. Zelfs de verborgen schuilplaatsen van mijn hart.